Vefâsızdan Gül’e ne;

Bırak gitsin üzülme !

Bülbül Gül’e, kuzgun leşe...

Ey Can! 

Nedir bu “Sen-Ben” davası? 

Değil mi Peygamber Âdem, 

Hepimizin Babası?..

“Çok bilmiş ya güyâ,

Ah seni İblis! 

Marangoz Zekeriya,

Evet! Terzi İdris…”

Marifet gül olabilmek, 

Gülü gülde görmek. 

Aşk mı dedin ey Can? 

Gülü dikeniyle sevmek…

“Oğul; Kadın bu! 

Cennet kokulu O ! 

İncitme evlât; 

İncitir seni Hak!..”

Evet;

'Vatanı bir; Bayrağı tek! 

Birlikten kuvvet doğar elbet. 

Zafer yakındır evlat, ha gayret..!

Etme Ey Can; 

Önyargı, sûizan, 

Değil ki Haktan...

Yalan dünyayı dolandı,
Ey Şefkât yolcusu!
İncitiyor Müseyleme;
Bu ne gaflet uykusu!..

Kaskatı kalp,
Al sana bilge! 

Hani merhamet?

Bin parça çehre…”

Ey Dost;
Aldırma yan çizene,
Vefasızdan güle ne? 

Gül aşktır bilene. 

Gülsün, gül işte...

Çile!
Bir ömür boyu.
Şefkât en güzel huyu.
Sevgili!
Sen, ey hüzün Gülü…”