Ey Can..!
Kusurcudur iblis.
Biz Âdem’in çocuklarıyız!
Elestüde, ebedde biriz.
Evet şefkatlidir bizim Rabbimiz…

Gül secdede,
Sırtındadır Gülcük.
Uzatır secdeyi,
Şefkât Peygamberi…

Cahili, cesareti;
Âlimi, kibri perişan eder!..

Sen, Ey Taassup!
Ne bu körlük, 

Nedir bu ‘ben’ ? 

Bak; iblis çatladı gülmekten…

Bunca nasihat yola getirmedi seni.

Bir musibete bel bağladın öyle mi?..

Çok bilmiş ya güyâ!
Ne demeli acep buna?
Hak adına yol kesen,

Bak şu zavallıya…

Tebliğ; 
Evet, Hakk’ın emri. 

Bırak düzeltmeyi! 

İncittin, düzelmişleri…

Allah’ımızın Settar ve Gaffar

olduğunu bilipte,
Başkasının kusuruyla uğraşan,
Kendi ayıp ve kusurunu

görmeyenden daha şefkatsiz ve

basiretsiz kim olabilir?..

Ey Evlât!
Eğer nefsinin esiri değilsen;
Sana edep öğretenlerden değil,
Edepsiz sefillerden kaç!