Ey can!
Irkın, rengin ne olursa olsun;
Sen Peygamber Âdem’in çocuğusun.

Kur’an’da Sûre-i Nisâ.
“Kadın, Hak Nurudur.” dedi Mevlânâ.
Sığınaktır, elbette anlayana,
Metâ değildir asla!

Can Ahmet!
En güzel huyu şefkât.
Bürünürsen ahlâkına,
Evet, ne güzel bir sünnet…

Ey Oğul!
Sen genişlikte âgâh ol.
Darlık bu evlât;
Yönelir zaten Hakk’a kul…

Ey aşkın güzelciği Züleyha!
“Yusuf’tan güzeli var” dedin ya;
Sahi, kimdi O?
Söyle O’nun aşkına!

Âşıktır Veysel, candır nefesi.
Neşet dedin de; bozkırın tezenesi,
Mektebi sevgi, evet

Aşk’tandır icazeti;
Sen ey Seydiyarlı, hayyât terzi...

Ey Oğul!
Baktınmı sanırsın Musâ,
Birde ne görürsün?
Firavun’dur hâşâ!

Evlât!
Dünya bu; çile, dert.
Yaratılana merhamet et.
Misafiriz evet;

Gideceğiz elbet!..

Sen taş atan adam!
Ne der acep sana atan?
Gel etme, eyleme
Senin de değil mi bu vatan..!

“Çoban!” Öyle mi..!
Peygamber mesleği…
Beğenmedi iblis,
Evet; Atan Âdem’i..!

“Huzur” dedin de evlât;
Hak’la meşgul olursa kalp,
Bırakır mı onu Şefkâtli Rab?..

Nedir bu çehren?
Küsmek için bahane arıyorsun.
Etme gönlüme yük;
Beynimi kemiriyorsun.