Oğul!

Üzülsen de üzme,

Hor görüp küçümseme,

Bak Hünkâr Pîrime;

Evlat! İncinsen de incitme…

Ey Can!
Bırak gülsünler.
“Kim bu gafil?” desinler.
Sen “Aşk” de…
Mansur gibi ipe çeksinler!

Dünya bu; devran!
Bunca yıl geçti bir an.
Dün gitti Ey can,
Bugün!
Haydi davran.

Ölü gayret,
Al sana irâde!
Hazır bahane;
Heyhât kadere!

Merhamet, yaradılana şefkât!
Bu ne kibir, nedir bu hırs?
Kovuldu bu yüzden iblis!

Çehrende tebessüm,
Ne kadar şefkatlisin!
Bu ne merhamet;
Sahi sen kimsin?

İşte yeşil kubbe,
Yakışmış Hüzün Gülü’ne.
Bak Ömr-ü Şerifine;
Yarısı hüzün, yarısı çile.

Gam çekme ey can!
Dost mu olur vefasızdan?
Katran bu; kaynat!
Şeker olmaz ondan.

Vatanım, barınağım,
Biricik sığınağım.
Dalgalan üzerinde sen
Ey Şanlı Bayrağım..!

Ey Can!
“Gül” dedin ya;
İncitme sakın hâ!
Gönül bu ya;
Kırılır dokunduğunda.

Elbet Hak yerini bulur,
Sanma yaptığın yanına kalır!
Derler ya: Zulüm ile âbâd olanın,
Sonu berbâd olur!..

Sen yaradılanı sevsen,
Kimseyi incitmesen!
Sevmese yaratmazdı;
Ah bu sırrı bir bilsen…